Afscheid van Bob Peeraer, overleden op 13 maart 2021
Bob Peeraer is op 13 maart 2021 overleden. Dat doet pijn, niet alleen voor hen die vele jaren met hem de weg aflegden in de geloofsgemeenschap van Onze-Lieve-Vrouw-over-de-Dijle en dat zijn er velen, maar ook voor de koorleden, jong en oud en de diegenen die in deze kerk de weg van ‘donker naar licht’ meemaakten, de ene al meer bewust dan de andere. Het was jammer dat we met een kleine groep afscheid vierden in onze kerk.
Toen Bob Peeraer in mei 1954 als pas gewijde priester in de parochie van Onze-Lieve-Vrouw- over- de-Dijle aankwam, was het nog de tijd van het Rijke Roomse leven. Maar in onze kerk was het koud, letterlijk en figuurlijk. Er was geen of amper verwarming, weinig licht. De restauratie van de kerk moest immers nog beginnen.
Bob droomde van een hartelijke en zingende kerk, een kerk gedragen door de mensen, een vrijwilligerskerk, een levende gemeenschap die zelf zijn voorgangers kiest, zowel mannen als vrouwen.. Toen aan hem de vraag werd gesteld bij welke taken hij zich het meest priester voelde, was zijn antwoord dat hij het heel belangrijk vond om bij mensen te zijn met groot verdriet. Te luisteren naar hun verhaal van onmacht en pijn en samen te zoeken naar een diepere duiding. Eenzelfde duiding zocht hij met jonge mensen die trouwden en bij een doopviering. De catechisten en liturgiegroepen werden ook door Bob begeleid naar het zoeken van een eigentijds verwoorden van de boodschap van Jezus.
Even belangrijk voor hem waren de ogen te openen voor de Schrift en bij het breken van het Brood, het danken en zingen. Het samen vieren van de eucharistie was voor hem de reden om met het koor te beginnen. Hij droomde van een feestelijk gebeuren waar een gelovige gemeenschap mekaar echt ontmoet. Zo is de zondagviering in deze kerk uitgegroeid tot een feestelijke samenkomst.
Kinderen en jongeren hebben altijd een grote plaats ingenomen in zijn leven. Met catechese en jeugdkampen heeft Bob Peeraer een groot stuk van zijn leven doorgebracht. Op vele van die vakantiekampen met een grote voorliefde voor de bergen, vond hij een mooi beeld voor de taak van voorganger in een parochie, namelijk de groep samenhouden.
Ook in de liturgie koos Bob heel bewust voor “nova et vetera”. Het nieuwe uitproberen en daarbij het waardevolle van vroeger bewaren. Zo werd een voortrekkersrol vervuld bij de overgang van het latijn naar de volkstaal en werden in deze kerk de eerste fonoplaten gemaakt voor de liturgie in de landstaal.
Toen hij 80 werd heeft Bob in zijn homilie gezegd waar hij toen stond, 55 jaar na zijn priesterwijding.
‘Ik denk nu anders over het geloof dan vroeger. Nu zie ik het geloof als de neerslag van een geschiedenis, van een ontmoeting met mensen waarin God ter sprake komt. Mijn formuleringen van het geloof zijn niet langer boventijdelijk, maar tijdsgebonden en dus altijd ook beperkt, onvolledig, denkend naar God en Christus zonder ze te bezitten of volledig uit te drukken. God is groter en mysterieuzer geworden, Christus belangrijker en dichterbij, en de Schrift met haar verhalen onze vertrekbasis, eerder dan de wijsbegeerte met haar concepten. Ik verwacht ook meer van andersgelovigen dan vroeger.”
Bob dacht ook anders over de wereld. ”Vroeger waren er twee werelden, het hier en het hiernamaals, hier beneden en ginder boven, de echte wereld, die van God en de vergankelijke , die van ons.
Ik denk nu in termen van één wereld, de onze waarin God werkzaam is en die de plaats is van onze bevrijding. Dat inzicht legt de nadruk op het werk hier, dus ook op samenwerking met alle mensen van goede wil, het profileert scherper de rol van de kerk die geen moraal moet preken maar de diepere religieuze betekenis van het aardse werk moet belichten en inspireren met de dynamiek van de Bergrede.”
Bob is nu de weg opgegaan die ons allemaal wacht. Het kan niet anders dan dat hij ontvangen wordt door een ‘engelenkoor’ dat is aangevuld is met oud-koorleden die de stichter van het koor reeds voorgingen en waar hij nog eens “Laetatus sum” van Jules Van Nuffel kon aanhoren.
Frans Teughels, 'die van in 1954 mee op stap ging met Bob'